Οταν είχα ακούσει τον αρχηγό της Ν.Δ. να προτρέπει τους πολίτες, στις επικείμενες τοπικές εκλογές, να ψηφίσουν με κριτήριο την απόρριψη του Μνημονίου, είχα παραξενευτεί.
Γιατί, άραγε, οι Αθηναίοι έχουν συμφέρον να ξαναψηφίσουν για δήμαρχο κάποιον που κραυγάζει κατά του Μνημονίου αλλά κατηγορείται για φαυλότητα στην οικονομική διαχείριση, με κορυφαίο δείγμα τη συντήρηση μιας στρατιάς δημοσιογράφων ή δήθεν δημοσιογράφων σε έναν δημοτικό ραδιοσταθμό που έχει ελάχιστους ακροατές αλλά «ρουφάει» 17,5 εκατ. ευρώ (2009) ετησίως; Δηλαδή, ένα ποσό πολλαπλάσιο από εκείνο που ξοδεύουν οι πρώτοι σε ακροαματικότητα ραδιοσταθμοί και μόνον ελαφρά μικρότερο από όσα δαπάνησε ο Δήμος Αθηναίων (21 εκατ. ευρώ) για βρεφονηπιακούς σταθμούς, πλατείες και όλες τις άλλες υποδομές το ίδιο έτος;
Και γιατί συμφέρει τον δημότη της Θεσσαλονίκης να αναδείξει δήμαρχο κάποιον που κραυγάζει κατά του Μνημονίου, αλλά δηλώνει υπερήφανος συνεχιστής μιας φαύλης διαχείρισης που άφησε «μαύρη τρύπα» 35 έως 50 εκατ. ευρώ στα ταμεία του δήμου;
Αναμφίβολα, η γνώμη που έχει κανείς σχετικά με την πορεία μεταρρύθμισης της χώρας θα επηρεάσει την ψήφο του. Και, προφανώς, ενδεχόμενη καταδίκη του Μνημονίου στις τοπικές εκλογές θα είναι ένα επικίνδυνο μήνυμα με σημαντικούς αποδέκτες μέσα αλλά και (ίσως το σπουδαιότερο…) έξω από τη χώρα.
Στο εξωτερικό, αποδέκτες θα είναι οι λαοί που μας δάνεισαν, τα ευρωπαϊκά κέντρα και οι μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου, τέλος οι αγορές στις οποίες θα απευθυνθούμε για δάνεια πάλι. Το μήνυμα θα λέει ότι η δημοσιονομική εξυγίανση και η μεταρρύθμιση της χώρας συναντούν σοβαρά εμπόδια και, πλέον, τίθενται υπό αμφισβήτηση. Οτι οι Ελληνες δεν έχουν αποφασίσει να κάνουν θυσίες για να τακτοποιήσουν τα του οίκου τους και να γίνουν ικανοί να αποπληρώνουν τα δάνειά τους. Το μήνυμα θα είναι: Κάνατε λάθος που αποφασίσατε να τους δανείσετε 110 δισ. ευρώ, όσα πρόλαβαν να πάρουν τα πήραν, στοπ - όχι άλλα δάνεια μέχρι να δείτε τι μέλλει γενέσθαι.
Στο εσωτερικό, αποδέκτες θα είναι η κυβέρνηση αλλά και οι κομματικές συντεχνίες της χρεοκοπίας. Η κυβέρνηση που με πολλούς δισταγμούς και μεγάλη απροθυμία υποχρεώθηκε να συμφωνήσει στην εφαρμογή του Μνημονίου, φοβούμενη τις αντιδράσεις του κόμματος και δη του συνδικαλιστικού μηχανισμού (που στήριξε τον Γ. Παπανδρέου το κρίσιμο 2007…), ενδεχομένως θα δειλιάσει από ένα μήνυμα αντίθεσης και ίσως παγώσει τη διαδικασία μεταρρύθμισης.
Κάποιοι θα έχαναν, κάποιοι θα κέρδιζαν από το πάγωμα της διαδικασίας μεταρρύθμισης. Τους τελευταίους μήνες έχουν γίνει ορισμένες μεταρρυθμίσεις αναγκαίες μεν, επώδυνες δε για τον κόσμο της εργασίας - στο ασφαλιστικό και στην αγορά εργασίας, κυρίως. Μπροστά μας βρίσκονται όλες οι άλλες, προκειμένου να οικοδομηθεί μια οικονομία εξωστρεφής, ανταγωνιστική. Πρόκειται για μεταρρυθμίσεις που πλήττουν τον παρασιτισμό των κλειστών επαγγελμάτων και των κλειστών αγορών, που θίγουν τα συμφέροντα της κλεπτοκρατίας, της διαπλοκής.
Οι μεταρρυθμίσεις που έγιναν είναι βέβαιο ότι δεν θα ξε-γίνουν. Ομως, αυτές που μένει να γίνουν ίσως ακυρωθούν. Περί αυτού πρόκειται, αυτό είναι το διακύβευμα.
Εχουμε την ευχέρεια να αποφασίσουμε. Ουδείς μάς απαγορεύει να επιλέξουμε την επιστροφή μας στο βιοτικό επίπεδο (όχι του 2005 αλλά…) του 1950, να επιλέξουμε (άλλη μια φορά…) να πάνε χαμένες οι θυσίες που ήδη κάναμε, να κωλώσουμε, να εγκαταλείψουμε στη μέση την προσπάθεια που αρχίσαμε. Δικαίωμά μας, τελικά να στείλουμε στα παιδιά μας τον λογαριασμό, να τα αφήσουμε απροστάτευτα στο (ορατό…) τσουνάμι μετανάστευσης (όπως παππούδες και γιαγιάδες τους…) επειδή εμείς δειλιάσαμε.
Ισχυρίζομαι ότι ίσως οι επικείμενες τοπικές εκλογές είναι πιο κρίσιμες από τις βουλευτικές εκλογές του 2009. Διότι τότε, και αν καθυστερούσε η διαφυγή Καραμανλή άλλους έξι μήνες, δεν θα άλλαζαν πολλά - το μεγάλο κακό είχε γίνει. Τώρα όμως βρισκόμαστε στη μέση της διαδρομής. Αν το νήμα κοπεί, δεν θα έχουμε την ευκαιρία να το ξαναπιάσουμε. Τελεία και τέλος.
Το πιθανότερο βεβαίως είναι να βγει ενισχυμένη από τις εκλογές η υπόθεση της μεταρρύθμισης. Αλλά δεν αποκλείεται να ηττηθεί. Είναι μια πολιτική μάχη. Κάθε πολιτική μάχη συνήθως εμπεριέχει και στοιχεία υποκρισίας. Αλλά αυτό είναι άλλο και άλλο, πολύ διαφορετικό, είναι η υποκρισία νέτη σκέτη. Και πρόκειται για σκέτη υποκρισία όταν η καταδίκη του Μνημονίου προσφέρεται ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για φαύλους διαχειριστές του ευρώ του δημότη τους.
πηγή: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_10/10/2010_418166
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου