Πολιτικοί και περιουσίες

Δεν µας έχουν λείψει πια ως κοινωνία µόνον οι µεγάλες ιδέες και ο ενθουσιασµός, αλλά µας έχει κατακλύσει και µια µικροξεσυνέρια, άπλετα φωταγωγηµένη, για το αυτοκίνητο, την ακρίβεια, το σφίξιµο της ζώνης, τη βενζίνη, τη ζωούλα µας. Καθώς όµως όλα αυτά συνδέονται µε τη διεθνή συγκυρία, µε µεγιστάνες της πολιτικής, µε τραπεζίτες, µας επιτρέπεται να φανταζόµαστε πως το υπ’ αριθµόν ένα θέµα του σύµπαντος είναι η τσέπη µας.
Μας έχει λείψει όµως αφόρητα και η κοινή λογική. Να εξαπατιόµαστε δηλαδή πανεύκολα ως προς τους καθηµερινούς µας στόχους γιατί τους βλέπουµε νυχθηµερόν στην τηλεόραση, ώστε να πιστεύουµε πως έτσι κάποια στιγµή θα βρούµε το δίκαιό µας. Οι κακόµοιροι εµείς! Ενα απλό παράδειγµα: ένας πολιτικός, οποιοσδήποτε πολιτικός, από τη φύση του και τη θέση του, είναι ένας άνθρωπος που θέλει κάτι ν’ αλλάξει. Μπορεί ο οποιοσδήποτε άλλος, «επαγγελµατίας», να είναι αδιάφορος για τα κοινά, αλλά ο πολιτικός, µικρός ή µεγάλος, στην πρωτεύουσα ή στην περιφέρεια, δεν έγινε πολιτικός για να αφήσει τα πράγµατα όπως ακριβώς τα βρήκε. Θεωρητικά τουλάχιστον. Κάτι τον ενοχλούσε ή τον ενοχλεί, τον θύµωνε ή εξακολουθεί να τον θυµώνει, θέλει, οφείλει να θέλει, αν όχι κάτι να ανατρέψει, τουλάχιστον κάτι ν’ αλλάξει. Διαβάσαµε πριν από λίγο καιρό για τις ανατριχιαστικά µεγάλες περιουσίες σε ακίνητα και καταθέσεις πολλών πολιτικών. Μπορεί να υπάρχουν ιδιώτες µε ακόµα µεγαλύτερες περιουσίες, δεν έχει όµως καµιάν απολύτως σηµασία.

Αλλά να µη σκεφτόµαστε το απλούστατο και να συνεχίζουµε να εκλέγουµε ανθρώπους που ακριβώς επειδή έχουν µεγάλες περιουσίες, δεν είναι δυνατόν να θέλουν να αλλάξουν οτιδήποτε! Ανθρώπους δηλαδή που επαγγέλλονται την αλλαγή, ενώ στην ουσία τους είναι εντελώς αδιάφοροι, ή µάλλον ενδέχεται να την τρέµουν, αφού αν συνέβαινε ποτέ να αλλάξει κάτι, αυτό θα σήµαινε πως κάτι, έστω και λίγο, θα χάνανε οι ίδιοι. «Μα σε µια κοινωνία που είναι αυτή που είναι, πώς εγώ µπορώ να σκέφτοµαι ή να ενεργώ διαφορετικά απ’ ό,τι κάνουν οι άλλοι», θα πει ο πονηρός, βολεµένος, ζάπλουτος πολιτικός. Δεν υπάρχει πιο έωλο και αηδιαστικό επιχείρηµα. Σε µια κοινωνία που θα λειτουργούσε όσο γίνεται πιο άψογα και δεν θα σου επιτρεπόταν να θησαυρίζεις, θα ήταν τα ίδια τα πράγµατα που θα αποφάσιζαν για την ηθικά προσωπική σου στάση.

Το θέµα είναι ποια στάση κρατάς όταν τα πράγµατα έχουν γυρίσει ανάποδα και επαγγέλλεσαι την αποκατάστασή τους, ενώ αποτελείς µέρος ουσιαστικό – ακρογωνιαίο λίθο – της κατεστηµένης κοινωνικής ανωµαλίας. Βέβαια δεν θα µπορούσε και δεν θα έπρεπε να περιµένει κανείς µια διαφορετική συµπεριφορά από ανθρώπους – πολιτικούς στη συγκεκριµένη περίπτωση – , που ενώ υπό κανονικές συνθήκες θα όφειλαν να ντρέπονται να κυκλοφορήσουν ανάµεσά µας µε τις τόσο µεγάλες τους περιουσίες, επιπλέον µας «δουλεύουν» ότι ενδιαφέρονται για την αλλαγή και τη βελτίωση της κατάστασής µας. Αλήθεια γιατί δεν γίνεται µια επερώτηση στη Βουλή, µια µεγάλη έρευνα, ένα δηµοψήφισµα, κάτι τέλος πάντων, που να κληθούν όλοι οι πολιτικοί µε τις τεράστιες περιουσίες να καταθέσουν κατά πόσο θα συνέχιζαν να αγωνίζονται να αλλάξουν τα πράγµατα, αν η αλλαγή σήµαινε πως τον πραγµατικό, φανερό ή κρυφό, χλιδάτο βίο τους θα τον αντικαθιστούσε µια αξιοπρεπής και εύπορη ακόµη ζωή;

Φαίνεται όµως πως τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει και µάλιστα για έναν απλό, απλούστατο λόγο: αντί οι ζάπλουτοι πολιτικοί να µας είναι αποτρόπαιοι γιατί φαίνεται να παραδέχονται πως αν έρχεται κανείς στον κόσµο είναι για να πλουτίσει εις βάρος ταν άλλων, εµείς τους φθονούµε γιατί δεν µπορούµε να έχουµε όσα τουλάχιστον διαθέτουν οι ίδιοι. Με αποτέλεσµα να µην µπορεί κανείς να τους δικάσει αφού είναι σαν να λένε: «Εικόνα σου είµαι κοινωνία και σου µοιάζω». Εστω και αν οι ταγοί αποδεικνύονται θλιβερότατοι ουραγοί.
Του Θανάση Θ. Νιάρχου