Το χαμόγελο ενός πραγματικού ομήρου

Τον συνάντησα τυχαία μετά από αρκετό καιρό. Παλιός μου γείτονας. Εξαιρετικό παιδί. Στεκόμασταν στο ίδιο πεζοδρόμιο κεντρικής λεωφόρου των βορείων προαστίων, έχοντας αντίθετες κατευθύνσεις. Ανάμεσά μας 4 αυτοκίνητα παρατεταγμένα στη σειρά κατα μήκος του πεζοδρομίου και φυσικά ΕΠΑΝΩ σε αυτό! Χώρος δεν υπήρχε ούτε για να περάσει γάτα. Δεν είναι και μικρό πράγμα να γίνει καμιά γρατζουνιά στο εργαλείο! Καβαλάμε λοιπόν το πεζοδρόμιο και άσε τους άλλους να κόβουν το λαιμό τους…

Περιμέναμε και οι δύο ένα κενό στην κυκλοφορία για να κατέβουμε στην άσφαλτο προκειμένου να παρακάμψουμε τα παρκαρισμένα οχήματα των σύγχρονων γαιδάρων και να συνεχίσουμε το δρόμο μας

Κάποια στιγμή η ευκαιρία έρχεται για μένα. Τέσσερα με πέντε δευτερόλεπτα μαγικού «κενού» απλά να ΤΡΕΞΩ κατά μήκος της ασφάλτου και να προσπεράσω τα παρκαρισμένα τετράτροχα των ασυνείδητων καθαρμάτων

Εκείνος ακόμα εκεί. Γεμάτος πείσμα και υπομονή καθηλωμένος στο αναπηρικό του αμαξίδιο περιμένει… Μέσα σε 5 δευτερόλεπτα δεν προλάβαινε ούτε καν να το κατεβάσει απ το πεζοδρόμιο στην άσφαλτο

Έχοντας βρεθεί κοντά του μετά το σάλτο μου, πιάνουμε κουβέντα

- Τι κάνεις ρε φίλε των ρωτώ
- Μια χαρά (!!!) Για εσένα δεν ρωτάω. Σε διαβάζω κάθε Κυριακή στο ιστολόγιο που γράφεις. Για να γράφεις σίγουρα είσαι καλά...
- Ευχαριστώ που με τιμάς
- Ξέρεις, νομίζω έχω μαντέψει ποιο θα είναι το επόμενο θέμα σου. Οι καταλήψεις και το ξύλο στην Ακρόπολη…
- …(μένω σιωπηλός)
- Το βρήκα έτσι δεν είναι? Λοιπόν άκου. Όλοι λένε πως είμαστε για κλάματα. Είναι μακριά νυχτωμένοι! Εγώ με αυτά ΓΕΛΑΩ . Γράφουν για κοινωνία όμηρο, γράφουν για πολιτισμό όμηρο, γράφουν για βία της πολιτείας δικαιολογημένη ή άδικη, γράφουν νόμους που δεν τηρούνται και για νόμους που κατ επιλογήν πρέπει να τηρηθούν, γράφουν για διασυρμό της χώρας, και αναρωτιέμαι. ΟΛΟΙ τους, και αυτοί που «τις τρώνε» και αυτοί που τους δέρνουν έχουν αναρωτηθεί τι θα πει πραγματική ομηρία και μάλιστα από αδελφό εις βάρος αδελφού?
- Καταλαβαίνω τι θες να πεις
- Θα στο ξεκαθαρίσω για να καταλάβεις καλύτερα. Τα βλέπεις τούτα εδώ τα παρκαρισμένα στο πεζοδρόμιο αυτοκίνητα που θέτουν και εσένα και πολύ περισσότερο εμένα σε κίνδυνο? Μπορεί το πρώτο να ανήκει σε κάποιον από εκείνους που έχουν να πληρωθούν 20 μήνες και κλείνουν την Ακρόπολη , το δεύτερο σε κάποιον από τους αστυνομικούς που πληρώνονται για να δέρνουν τους απλήρωτους, το επόμενο σε κάποιον δημοσιογράφο που υπερασπίζεται τους πρώτους, το επόμενο σε κάποιον αναλυτή που υπερασπίζεται τους δεύτερους… Και αν δεν είναι δικά τους τα δικά τους είναι σε κάποιο άλλο πεζοδρόμιο, κάποιας άλλης περιοχής. Και αν δεν είναι σήμερα θα είναι αύριο ή μεθαύριο. Είτε βγουν νικητές είτε ηττημένοι, θα είναι πάντα εδώ μπροστά σου και μπροστά μου να μου κλείνουν το δρόμο. Και αυτό που σου λέω είναι ένα απλό παράδειγμα. Σε ΚΑΘΕ μου βήμα βρίσκω «κλειστούς δρόμους» Στην εκπαίδευση στην εργασία στη διασκέδαση, ΠΑΝΤΟΥ. Μιλάνε για ξεφτίλα του πολιτισμού. Ρωτάνε οι «πολιτισμένοι» σε πόσους αρχαιολογικούς χώρους μπορώ να πάω εγώ με τούτο το αμαξίδιο? Σχεδόν πουθενά…
- Πόσο δίκιο έχεις
- Μπορείς να μου βρεις έναν απ δαύτους ? Αν και είναι αδέλφια μου με έχουν ξεχάσει! Πριν δυο εβδομάδες οι ΑΜΕΑ είχαμε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Αθήνα για τις περικοπές στα επιδόματά μας και την απαράδεκτη αντιμετώπισή μας απ την πολιτεία. ΕΙΔΕΣ ΠΟΥΘΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ? ΜΑΣ ΕΠΑΙΞΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΑΝΑΛΙ? Γι αυτό σου λέω. Μπορείς να μου βρεις έναν από δαύτους? Για καλό είναι. Λεφτά θέλω να του δώσω. Θα τον πληρώσω και ας μου πετσόκοψε το αναπηρικό επίδομα μου η πολιτεία. Απλά και μόνο για να κάνει αυτός μια βόλτα με το αμαξίδιο μου, γύρω από το τετράγωνο της γειτονιάς του!!! Μπορείς να μου βρείς έναν αδελφό μου «όμηρο» ή έναν αδελφό μου «απελευθερωτή» απ αυτούς που συγκρούονται είτε με τα χέρια τους είτε με τις πένες τους προσφέροντας θέαμα σε κανάλια και παράθυρα ? Για βόλτα είναι πες τους για μια αξέχαστη βόλτα…
- …(έχω καταπιεί τη γλώσσα μου)
- Σε κούρασα έ? Συγνώμη… Α κάτι ακόμα. Μήπως έχεις πάνω σου ένα ευρώ? Για λίγο το θέλω και θα στο επιστρέψω
- Για λίγο?! Τι το θές? Ρωτώ αφελέστατα λίγο πριν του το δώσω
- ΝΑ ΤΟ ΣΤΡΙΨΩ γιατί όπως βλέπεις κυκλοφοριακό «κενό» για να παρακάμψω τα παρκαρισμένα οχήματα δεν πρόκειται να υπάρξει. Κουκουβάγια παίρνω αμπάριζα και βγαίνω, γράμματα, κάνω μεταβολή και γυρίζω πίσω…
- Ασε, θα περιμένουμε μαζί το κενό, ακόμα και μέχρι το βράδυ αν χρειαστεί. Έχουμε πολλά να πούμε…


Μόλις κάποια στιγμή και αφού είπαμε πολλά άλλα, τον βοήθησα στο ρεσάλτο και τον άφησα, συνέχισα το δρόμο μου βυθισμένος σε σκέψεις. Κάποια στιγμή , βάζω τα χέρια στις τσέπες. Συνειδητοποιώ ότι πιάνω το κέρμα που ήθελε να «στρίψει»

Ξαφνικά ένα τόσο δα κερματάκι μου καίει την παλάμη μου καίει το χέρι ολόκληρο μου καίει την ψυχή

Φέρνω στο μυαλό μου τις εικόνες των συγκρούσεων στην ακρόπολη, φέρνω στο μυαλό μου οι πρωθυπουργικές παπαριές για επανάσταση του αυτονόητου, φέρνω στο μυαλό μου τον μπουχέσα ταβερνόμανή επανιδρυτή του κράτους φέρνω στο μυαλό μου το χαμόγελο του πραγματικού ομήρου της κοινωνίας-κωμωδία και του κράτους-οπερέτα που ζούμε με τον οποίο πριν από λίγο κουβέντιαζα…

Πόσο δίκιο είχες φίλε μου. Για γέλια είμαστε…

ΥΓ Την βόλτα με το αμαξίδιο την επιδοτώ και εγώ. Για τους προληπτικούς προσφέρω ως εναλλακτική να βγάλουν βόλτα ένα παιδικό καροτσάκι που αντι για μωρό θα μεταφέρει τις κούκλες που έχουν οι κόρες μου. Ειδικά για την παραμονή των εκλογών στους 10 πρώτους προσφέρω «βόλτα και πενηντόευρο.» (μέχρι εκεί αντέχει η τσέπη μου δυστυχώς) Όσοι γουστάρετε στείλτε μου mail, ελάτε πάρτε τα ρε μάγκες και μετά πηγαίνετε με γεμάτη τσέπη να ψηφίσετε τους εκλεκτούς των βρωμερών κομμάτων σας που μας κατάντησαν ομηρους του κακού μας του καιρού…

Katsikas.george@gmail.com στο kafeneio