Κατά τη διάρκεια της αναμονής, γνωρίσαμε τρεις συμπολίτες μας που είτε πήγαν να λάβουν την επιταγή των 360 ευρώ ως άνεργοι ή να μιλήσουν με κάποιον σύμβουλο!
Μαρία 27 χρονών: «Δούλευα σε μια επιχείρηση με ρούχα ως πωλήτρια. Τα πρώτα δύο χρόνια όλα μια χαρά, ήταν η πρώτη μου εργασία με ασφάλεια.
Δούλευα για πολλά χρόνια σερβιτόρα σε καφετέρια της πλατείας Ελευθερίας στα μαύρα. Είχα χαρεί και είχα επαναπαυτεί με την νέα μου δουλειά. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν! Πριν δύο χρόνια περίπου η αφεντικίνα μου, προχώρησε σε απόλυσή μου και επαναπρόσληψη μέσα από ένα πρόγραμμα του ΟΑΕΔ…αλλά πρόσληψη ημιαπασχόλησης στην ασφάλεια, όμως δούλευα τις ίδιες ώρες με λιγότερα χρήματα.
Είχα «αναγκαστεί» να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα, μιας και οι περισσότερες φίλες μου ήταν ήδη άνεργες, και φοβόμουν ότι θα έμενα και εγώ αν δεν δεχόμουν τις νέες αλλαγές! Ο μισθός μου, ήταν 420 ευρώ στο χέρι! Ημουν σε καλύτερη κατάσταση από άλλους. Μέχρι που ολοκληρώθηκε το πρόγραμμα και έμεινα άνεργη οριστικά. Προσπαθώ να δω τι μπορώ να κάνω και έροχμαι στον ΟΑΕΔ για να μιλήσω με σύμβουλο (για ακόμη μια φορά), μπας και καταφέρω να πάρω το επίδομα ανεργίας… το βλέπω όμως δύσκολο.»
Η Μαρία είναι βρεφονηπιαγωγός από ιδιωτική σχολή. Πολύ δυσκολα θα βρει να εργαστεί σε αυτό που σπούδασε. « Ηθελα απλά να συμπληρώσω ότι αντί να δίνουν τα χρήματα σε διάφορα προγράμματα, γιατί δεν φτιάχνουν εργοστάσια, ή άλλες δουλειές για να βρούμε και εμείς μια μόνιμη εργασία; Με ημίμετρα, όπως ενίσχυση στα ασφαλιστικά δεν καταφέρνεις και πολλά…»
Στο σημείο αυτό μας μίλησε και ο Στάθης 32 χρονών: «Περιμένω και εγώ για Σύμβουλο. Χάσιμο χρόνο. Εγώ ίσως γνωρίζω περισσότερα από αυτά που θα μου πει.Αν η ΤΡΟΙΚΑ ήθελε να μειωθεί η ανεργία θα έκανε άλλα πράγματα και όχι να μας θέλει σαν να πρόβατα… ταλαιπωρούμαι εδώ και μήνες μπας και βρω καμιά δουλειά…ντέπομαι τον πατέρα μου, που τον έχω ξεφραγκιάσει όλους αυτούς τους μήνες. Είμαι σε μια ηλικία που θα έπρεπε να κάνω οικογενεια, αλλά εδώ δεν μπορώ καλά καλά να συντηρήσω εμένα…» μας είπε αγανακτησμένος και σηκώθηκε μιας και ήρθε η σειρά του.
Φεύγοντας από το κτίριο είδαμε την τεράστια ουρά στα ταμεία από ανέργους που περίμεναν να πάρουν την επιταγή. Βρήκαμε τον Χρήστο, έναν φίλο: « Είδες τι μπουρδ… είναι; Δεν φτάνει τα τόσα άγχοι και προβλήματα που έχουμε, μας ταλαιπωρούν κιόλας» Πόσα παίρνεις; Τον ρωτήσαμε: «360 ευρώ, αλλά σε δύο μήνες τελιώνει και αυτό και δεν βλέπω φως» Ο Χρήστος πλησιάζει τα 30 και έχει και ένα παιδί. Η γυναίκα του ευτυχώς εργάζεται σε μια ιδιωτική εταιρίας τηλεφωνίας και μαζί με τα 360 του Χρήστου, κάπως τα κουτσοκαταφέρνουν. «Καλά ο καφές στην πλατεία Ελευθερίας, είναι είδος πολυτελείας, ένα Σάββατο και αν…φαγητό σε εστιατόριο ούτε για αστεία. Έχουμε να κατέβουμε στις Ράχες, στη Θάλλασα από τότε που έμεινα άνεργος». Ο Χρήστος περιμένει να ξεκινήσουν τα έργα στην Εθνική ή στην Ε65 μπας και βρει δουλειά. Αυτό που τον αγχώνει είναι το Στεγαστικό του Δάνειο που δυστυχώς εδώ και κάμποσους μήνες δεν μπορεί να το πληρώνει: «Είναι πρώτη κατοικία, αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρο. Όλα αλλάζουν σε μία νύχτα. Σήμερα λένε ότι δεν θα μας τα πάρουν, αύριο όμως; Ημουν περήφανος, και το δάνειό μου πλήρωνα και γενικά ζούσα σαν Βασιλιάς, πως μας κατάντησαν έτσι;…»
Τι να πεις σ’ αυτούς τους ανθρώπους;
Στο περίπτερο έξω από τον ΟΑΕΔ γνωρίσαμε τον Λευτέρη, 24 χρονών. «Παίρνω το επίδομα. Όμως δεν μου φτάνουν ούτε για τις πρώτες δέκα μέρες. Ο πατέρας μου άνεργος εδώ και καιρό. Πήγαιναν με τη μητέρα μου και μάζευαν ελιές, καθημερινά. Τότε κάτι γινόταν. Τώρα δεν δουλεύουν πουθενά. Η αδερφή μου σπουδάζει και με το ζόρι βγάζουμε το ενοίκιο της στην Αθήνα…κάτι πρέπει να γίνει σύντομα για να πάρουμε μπροστά». Ο Λευτέρης μίλσηε για την ιδέα του να φύγει και αυτός για τη Γερμανία ή όπου αλλού θα μπορούσε να βρει δουλειά
Μόνο με αγώνες θα αλλάξει η κατάσταση, μονολογεί, η αδράνεια και η αποστασιοποίηση, ειδικά των νέων ανθρώπων δεν βοηθούν κανέναν...
Αυτή είναι η εικόνα της Λαμίας. Από το κακό στο χειρότερο… (φωτό αρχείου)
Πηγή : mag24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου