Οι συνδικαλιστές στην Παιδεία δεν βλέπουν ότι βουλιάζουμε;

Δεν είναι η πρώτη, δεν είναι η χιλιοστή και δεν είναι , φυσικά, η τελευταία φορά που αρχίζει μια σχολική-ακαδημαϊκή χρονιά με κινητοποιήσεις. Άλλοτε των εκπαιδευτικών και ενίοτε μαθητών και φοιτητών.
Ήμουνα νιά και γέρασα με τις ίδιες πρακτικές, τους ίδιους τακτικισμούς, την ίδια αντίληψη και την ίδια φρασεολογία: «Υπονομεύεται το μέλλον των παιδιών μας», «Αν δεν επενδύσουμε στην Παιδεία, θα καταστραφούμε» κι άλλα τέτοια, ανατριχιαστικά αληθινά, αλλά τόσο όμοια με εκείνα των παλιών ημερών. Των ημερών , που είχαμε, που προσδοκούσαμε, που ελπίζαμε.

Και καλά εμείς, οι πολλοί, που απλώς εξασφαλίζαμε τότε κουτσά-στραβά τα προς το ζην. Υπήρχαν, φυσικά, και εκείνοι που « τα έφαγαν μαζί» και τώρα πάνε όλους να μας τσουβαλιάσουν. Αλλά, τι τα θές, στο ίδιο καζάνι βράζουμε πλέον. Άλλοι στον πάτο του κι άλλοι στον αφρό, κι άλλοι ετοιμάζονται να βράσουν. Κι άλλοι -ναι υπάρχουν κι αυτοί- σε απόσταση ασφαλείας από τον βρασμό.

Θα καταλάβατε πως μιλώ για τις απεργίες που εξήγγειλαν, πραγματοποιούν και προτίθενται να πραγματοποιήσουν εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων.

Και δικαίως, αφού ο πρωτοδιόριστος δάσκαλος καλείται να ζήσει –και, μάλιστα, αξιοπρεπώς- με 640 ευρώ στην άκρη της Ελλάδας, πληρώνοντας ενοίκια, χαράτσια , κλπ. κι αλίμονο του αν έχει και οικογένεια.

Και δικαίως, ο διδάσκων επι σειρά ετών στα Πανεπιστήμια, με πτυχία, μεταπτυχιακά κι ένα σωρό προσόντα έχει καταδικαστεί στην «κόλαση» όχι μόνο της οικονομικής ανέχειας αλλά και της κοινωνικής αποβολής, αφού πλέον ΚΑΠΟΙΟΙ έχουν καταφέρει και να απαξιώσουν τους πανεπιστημιακούς στα μάτια της κοινής γνώμης και να τους εκμηδενίσουν στο βαθμό που η λεγόμενη κοινωνική αλληλεγγύη, δεν υπάρχει πια γιαυτούς.

Δικαίως, λοιπόν, αντιδρούν –γιατί αναφαίρετο δικαίωμα τους είναι- όλοι. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι οι συνδικαλιστές τους.

Τόσα χρόνια ίδια μανιέρα. Τόσα χρόνια ίδιες πρακτικές. Τόσα χρόνια με την ίδια τακτική διεκδικούν το «δίκιο» τους. Κι αν τώρα το δίκιο τους είναι βουνό, παλιότερα ; (Γι’ αυτό, άλλωστε, βάζω και εισαγωγικά στη λέξη).

Φοβούμαι πως αν όλοι αυτοί οι «μπροστάρηδες» δεν αντιληφθούν πως έχουμε πατώσει –και, μάλιστα, κάποιοι σκάβουν για να φτάσουμε ακόμη πιο κάτω- και δεν αλλάξουν τακτική , όχι μόνο δεν πρόκειται να δικαιωθούν τα μέλη των συνδικάτων τους, μα θα μας στρέψουν όλους εναντίον όλων. Άλλωστε «η κόλαση είναι οι άλλοι», όπως έλεγε και ο Σάρτρ.

Ας πάρουμε, λοιπόν, απ΄την αρχή το νήμα και τις ζωές μας και τη διαβίωσή μας και τη διεκδίκησή μας και, εν τέλει, το μέλλον μας.

Ας σκεφτούν όλοι αυτοί που έκαναν ή θέλουν να κάνουν «καριέρες» -γιαυτούς μιλώ- στις πλάτες των πολλών, κι ας βρουν αποτελεσματικότερους τρόπους δικαίωσης, διεκδίκησης, αντίδρασης κλπ. Οι παλιοί μας τρόποι πέθαναν. Τους έθαψε η ανέχεια, που ακολούθησε την ευμάρεια, που ακολούθησε το φαγοπότι των ολίγων (;).

Διαφορετικά : Αφήστε τους νεκρούς να θάψουν τους εαυτούς τους. Ο,τι και να γίνει το φεγγάρι θα ξαναβγεί, ας είμαστε εκεί να το δούμε.
http://www.aixmi.gr