(Του Χρήστου Αλεξανδρή)
Από την τρίωρη συζήτηση, στο Δημοτικό συμβούλιο για τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί με τους τσιγγάνους της Ανθήλης, το συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί είναι ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις και μαγικές συνταγές που αν εφαρμόζονταν θα μπορούσαν να αποκαταστήσουν την κοινωνική ειρήνη στην περιοχή.
Με το προβλημα των τσιγγανων ασχολείται ολόκληρη η Ευρώπη, υλοποιούνται προγράμματα ενσωμάτωσης των Ρομά στην κοινωνία, ενώ τεράστιοι πόροι κινητοποιούνται για την κατάργηση των φυλετικών και πολιτισμικών διακρίσεων και κυρίως το ενδιαφέρον αυτών των πολιτικών εστιάζεται στην καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού, της φτώχειας και της μαζικής περιθωριοποίησης ανθρώπων, που έχουν έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής.
Σε καμιά περίπτωση φυσικά αυτές οι πολιτικές και τα προγράμματα ένταξης δεν μπορεί να αποτελέσουν την Κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να εξαγνιστεί η παραβατική συμπεριφορά των τσιγγάνων και η οποιαδήποτε πρόοδος έχει σημειωθεί στην προσπάθεια ένταξης των τσιγγάνων στο κοινωνικό σύνολο δεν θα πρέπει να αποβαίνει σε βάρος των αρχών και των αξιών μιας ευνομούμενης πολιτείας.
Για την οικονομια της συζητησης θα συμφωνήσουμε με το Δήμαρχο ότι το πρόβλημα είναι πανευρωπαϊκό, αλλά έχει όμως και τοπικές διαστάσεις και αυτό δεν πρέπει να το παραβλέπουμε ή ακόμη και να το αγνοούμε, προκειμένου με τον τρόπο αυτό να κρύψουμε τις δικές μας πολιτικές ευθύνες και την αδυναμία των θεσμικών παραγόντων να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Μπορεί ο Δήμαρχος να μην θέλει να αναγνωρίσει τις δικές του ευθύνες πίσω από την έξαρση του προβλήματος, μπορεί να ακολουθεί τη γνώριμη και προσφιλή τακτική να μεταθέτει το βάρος της ευθύνης στην απρόσωπη κεντρική εξουσία, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια, ενώ είχε στη διαθεσή του πολλά όπλα για να διαχειριστεί με σοβαρότητα και σχεδιασμό το πρόβλημα που εκκολαπτόταν στις γειτονιές και τις συνοικίες της Λαμίας, δεν το εκανε και το άφησε να γιγαντωθεί, με αποτέλεσμα σήμερα να εμφανίζεται πιεστικότερο και σαφέστατα πιο οξυμένο από κάθε άλλη φορά. Προτίμησε η Δημοτική Αρχή να εφαρμόσει μια πολιτική φτωχή σε επιλογές και λύσεις έχοντας πάντα την εύκολη δικαιολογία ότι το πρόβλημα δεν είναι αποκλειστικά δικό μας, αλλά φταίνε και άλλοι.
Το ελλειμμα της δημοτικης πολιτικης έχει να κάνει με το γεγονός ότι όλα τα προηγούμεενα χρόνια δεν προσπάθησε η Δημοτική Αρχή να πείσει την τοπική κοινωνία ότι με τους τσιγγάνους είμαστε καταδικασμένοι να συνυπάρξουμε στα πλαίσια φυσικά της τήρησης της νομιμότητας, της τάξης, του σεβασμού των δικαιωμάτων όλων των πλευρών και της εφαρμογής των κανόνων της δημόσιας υγιεινής. Αντίθετα προτίμησε να χαϊδεύει τα αυτιά των κατοίκων κάθε συνοικίας που αντιμετώπιζαν πρόβλημα από την εγκατάσταση των τσιγγάνων, δίνοντας κάθε φορά αόριστες υποσχέσεις απομάκρυνσης των Ρομά παρ’ όλο που γνώριζε ότι το πρόβλημα δεν είναι καθόλου εύκολο στη διαχειρισή του, αλλά σύνθετο και πολύπλοκο. Ποτέ ομως δεν είναι αργά και είναι θετικό ότι στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου η αποψη που κυριάρχησε ήταν πως πρέπει να βρεθεί μια κοινή γλώσσα συννενόησης και συγκατάβασης με τους τσιγγάνους. Μια ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία (αν φυσικά θέλουμε να ζούμε σε μια τέτοια κοινωνία) δεν είναι δυνατόν να λύνει τα προβλήματά της με εκρήξεις τυφλής βίας και φανατισμούς.
Στις σημερινες δυσκολες οικονομικες συνθηκες, με το φόβο, την ανασφάλεια και την αγωνία για το αύριο να ριζώνουν σε όλο και περισσότερα νοικοκυριά και με τα στοιχεία να δείχνουν αύξηση της εγκληματικότητας και των ζωνών ανομίας στην Ελλάδα, χρέος της κάθε κυβέρνησης και κάθε τοπικής και κεντρικής εξουσίας είναι να εξασφαλίζει μια στοιχειώδη εσωτερική κοινωνική συνοχή, με μέτρα και πολιτικές ενσωμάτωσης των ανέργων και ταυτόχρονη καταπολέμηση των κοινωνικών αποκλεισμών.
Η αποκατασταση της ασφαλειας, του νόμου και της τάξης δεν μπορεί να γίνεται μόνο με μέτρα κατασταλτικά και αστυνομικά, αλλά θα πρέπει να υπάρχουν και άλλες παρεμβάσεις αναβάθμισης των περιοχών που αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα. Σε καμιά περίπτωση πάντως, δεν θα πρέπει με τη συμπεριφορά μας να ρίχνουμε λάδι στη φωτιά και να ενθαρρύνουμε τακτικές ανταρτοπόλεμου ανάμεσα σε νομοταγείς πολίτες και περιθωριακές ομάδες.
Χρήστος Αλεξανδρής
Με το προβλημα των τσιγγανων ασχολείται ολόκληρη η Ευρώπη, υλοποιούνται προγράμματα ενσωμάτωσης των Ρομά στην κοινωνία, ενώ τεράστιοι πόροι κινητοποιούνται για την κατάργηση των φυλετικών και πολιτισμικών διακρίσεων και κυρίως το ενδιαφέρον αυτών των πολιτικών εστιάζεται στην καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού, της φτώχειας και της μαζικής περιθωριοποίησης ανθρώπων, που έχουν έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής.
Σε καμιά περίπτωση φυσικά αυτές οι πολιτικές και τα προγράμματα ένταξης δεν μπορεί να αποτελέσουν την Κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να εξαγνιστεί η παραβατική συμπεριφορά των τσιγγάνων και η οποιαδήποτε πρόοδος έχει σημειωθεί στην προσπάθεια ένταξης των τσιγγάνων στο κοινωνικό σύνολο δεν θα πρέπει να αποβαίνει σε βάρος των αρχών και των αξιών μιας ευνομούμενης πολιτείας.
Για την οικονομια της συζητησης θα συμφωνήσουμε με το Δήμαρχο ότι το πρόβλημα είναι πανευρωπαϊκό, αλλά έχει όμως και τοπικές διαστάσεις και αυτό δεν πρέπει να το παραβλέπουμε ή ακόμη και να το αγνοούμε, προκειμένου με τον τρόπο αυτό να κρύψουμε τις δικές μας πολιτικές ευθύνες και την αδυναμία των θεσμικών παραγόντων να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Μπορεί ο Δήμαρχος να μην θέλει να αναγνωρίσει τις δικές του ευθύνες πίσω από την έξαρση του προβλήματος, μπορεί να ακολουθεί τη γνώριμη και προσφιλή τακτική να μεταθέτει το βάρος της ευθύνης στην απρόσωπη κεντρική εξουσία, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια, ενώ είχε στη διαθεσή του πολλά όπλα για να διαχειριστεί με σοβαρότητα και σχεδιασμό το πρόβλημα που εκκολαπτόταν στις γειτονιές και τις συνοικίες της Λαμίας, δεν το εκανε και το άφησε να γιγαντωθεί, με αποτέλεσμα σήμερα να εμφανίζεται πιεστικότερο και σαφέστατα πιο οξυμένο από κάθε άλλη φορά. Προτίμησε η Δημοτική Αρχή να εφαρμόσει μια πολιτική φτωχή σε επιλογές και λύσεις έχοντας πάντα την εύκολη δικαιολογία ότι το πρόβλημα δεν είναι αποκλειστικά δικό μας, αλλά φταίνε και άλλοι.
Το ελλειμμα της δημοτικης πολιτικης έχει να κάνει με το γεγονός ότι όλα τα προηγούμεενα χρόνια δεν προσπάθησε η Δημοτική Αρχή να πείσει την τοπική κοινωνία ότι με τους τσιγγάνους είμαστε καταδικασμένοι να συνυπάρξουμε στα πλαίσια φυσικά της τήρησης της νομιμότητας, της τάξης, του σεβασμού των δικαιωμάτων όλων των πλευρών και της εφαρμογής των κανόνων της δημόσιας υγιεινής. Αντίθετα προτίμησε να χαϊδεύει τα αυτιά των κατοίκων κάθε συνοικίας που αντιμετώπιζαν πρόβλημα από την εγκατάσταση των τσιγγάνων, δίνοντας κάθε φορά αόριστες υποσχέσεις απομάκρυνσης των Ρομά παρ’ όλο που γνώριζε ότι το πρόβλημα δεν είναι καθόλου εύκολο στη διαχειρισή του, αλλά σύνθετο και πολύπλοκο. Ποτέ ομως δεν είναι αργά και είναι θετικό ότι στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου η αποψη που κυριάρχησε ήταν πως πρέπει να βρεθεί μια κοινή γλώσσα συννενόησης και συγκατάβασης με τους τσιγγάνους. Μια ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία (αν φυσικά θέλουμε να ζούμε σε μια τέτοια κοινωνία) δεν είναι δυνατόν να λύνει τα προβλήματά της με εκρήξεις τυφλής βίας και φανατισμούς.
Στις σημερινες δυσκολες οικονομικες συνθηκες, με το φόβο, την ανασφάλεια και την αγωνία για το αύριο να ριζώνουν σε όλο και περισσότερα νοικοκυριά και με τα στοιχεία να δείχνουν αύξηση της εγκληματικότητας και των ζωνών ανομίας στην Ελλάδα, χρέος της κάθε κυβέρνησης και κάθε τοπικής και κεντρικής εξουσίας είναι να εξασφαλίζει μια στοιχειώδη εσωτερική κοινωνική συνοχή, με μέτρα και πολιτικές ενσωμάτωσης των ανέργων και ταυτόχρονη καταπολέμηση των κοινωνικών αποκλεισμών.
Η αποκατασταση της ασφαλειας, του νόμου και της τάξης δεν μπορεί να γίνεται μόνο με μέτρα κατασταλτικά και αστυνομικά, αλλά θα πρέπει να υπάρχουν και άλλες παρεμβάσεις αναβάθμισης των περιοχών που αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα. Σε καμιά περίπτωση πάντως, δεν θα πρέπει με τη συμπεριφορά μας να ρίχνουμε λάδι στη φωτιά και να ενθαρρύνουμε τακτικές ανταρτοπόλεμου ανάμεσα σε νομοταγείς πολίτες και περιθωριακές ομάδες.
Χρήστος Αλεξανδρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου