Η ομηρία των καθαριστριών

Η ανάθεση της καθαριότητας δημοσίων υπηρεσιών, νοσοκομείων, πανεπιστημίων, δήμων, επιχειρήσεων κρατικών συμφερόντων σε εταιρίες εργολαβίας ξεκίνησε πριν από λίγα χρόνια και έχει επεκταθεί σχεδόν σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες ολόκληρης της Ελλάδας και φυσικά του Βόλου και της Μαγνησίας.
Σε βάρος όμως της μόνιμης και πλήρους απασχόλησης και μάλιστα ορισμένες φορές ακόμα και ενάντια στη λογική της μείωσης του εργατικού κόστους, η οποία βρίσκεται πάντοτε στο επίκεντρο της δικαιολόγησης τέτοιου είδους επιλογών.

Για μία ακόμη φορά οι καθαρίστριες του Νοσοκομείου είναι απλήρωτες. Οι συμβάσεις τους μάλιστα λήγουν τέλος του μήνα και κανείς δεν μπορεί να τις διαβεβαιώσει εάν και εφόσον αφενός θα συνεχίσουν τη δουλειά τους και αφετέρου εάν μέχρι τότε θα αποπληρωθούν χρήματα που δούλεψαν. Τα προβλήματα στο συγκεκριμένο κλάδο που αφορά καθαρίστριες αλλά και φύλακες που απασχολούνται μέσω ιδιωτών εργολάβων σε δημόσιες υπηρεσίες είναι γνωστά.

Λίγο πολύ, το εργασιακό τους καθεστώς είναι άθλιο και δυστυχώς παρά το γεγονός ότι οι συνδικαλιστικοί φορείς (ΕΚΒ, ΑΔΕΔΥ) έχουν πολλές φορές θέσει ζήτημα , το πρόβλημα αντί να λύνεται διογκώνεται με την Πολιτεία να παίζει το ρόλο του «Πόντιου Πιλάτου».Ο λόγος απλός. Όλα τα στοιχεία συνηγορούν ότι η ανάθεση του έργου της καθαριότητας ή της φύλαξης σε εταιρίες εργολαβίας συνεπάγεται τεράστιο κόστος για τον εργοδότη-δημόσιο, ενώ με τα ίδια χρήματα θα μπορούσε να προσληφθεί πολυάριθμο μόνιμο προσωπικό.

Οι περισσότερες εταιρίες εργολαβίας ειδικά το τελευταίο διάστημα παραβιάζουν βάναυσα τη νομοθεσία σε όλο της το εύρος και εισπράττουν τεράστια κέρδη σε βάρος των εργαζομένων, οι οποίοι περιγράφουν τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσής τους απαράδεκτες, όχι μόνο όσον αφορά τους μισθούς, την ασφάλιση και τα ωράρια, αλλά και όσον αφορά στην στοιχειώδη ανθρώπινη αξιοπρέπεια αφού κάθε φορά γίνονται μπαλάκι… από εργολάβο σε εργολάβο όταν τελειώνει μία σύμβαση, περνούν ξανά στην ανεργία περιμένοντας πότε ο επόμενος μειοδότης θα τους προσλάβει και εάν … στη δουλειά. Έτσι γίνονται «μπαλάκι» οικογενειάρχες άνθρωποι που περιμένουν εάν και πότε θα επαναπροσληφθούν.

Η πρακτική στις συγκεκριμένες εργολαβίες είναι πλέον γνωστή. Όταν προκηρύσσεται ο μειοδοτικός διαγωνισμός για την ανάθεση του έργου της καθαριότητας οι περισσότερες εταιρίες κάνουν όσο το δυνατόν χαμηλότερες προσφορές προκειμένου να αναλάβουν το έργο.

Στη συνέχεια συμπιέζουν τους μισθούς ελέω οικονομικής κρίσης σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και κάτω από το ήμισυ των προβλεπομένων, διογκώνοντας τα κέρδη τους σε βάρος όμως των εργαζομένων, καθώς οι μισθοί που πράγματι καταβάλλονται δεν ξεπερνούν στις καλύτερες περιπτώσεις τα 600 ευρώ. Συνυπεύθυνος είναι ο εκάστοτε αναθέσας το έργο, καθώς δεν λαμβάνει τα αναγκαία μέτρα ώστε να διασφαλιστούν τα δικαιώματα των εργαζομένων, παρόλο που έχει σχετική υποχρέωση και υπάρχει σχετική πρόβλεψη στην προκήρυξη του διαγωνισμού - όπως και σε κάθε προκήρυξη διαγωνισμού δημοσίων έργων.

Ακόμα και όταν καταγγέλλονται ρητά στη διοίκηση του φορέα που αναθέτει το έργο κατάφωρες παραβιάσεις της νομοθεσίας, στις περισσότερες περιπτώσεις τηρείται στάση ουδετερότητας ή αδιαφορίας. Και εδώ υπάρχουν σοβαρές ευθύνες. Στους φορείς που αναθέτουν το έργο αλλά και στην Πολιτεία που κλείνει τα μάτια στην αυθαιρεσία… καταδικάζοντας ουσιαστικά τους εργαζόμενους… σε διαρκή ομηρία.

Ταχυδρόμος, Πανθεσσαλική Εφημερίδα